0. Do ostatniego dnia.

    Nie spodziewałem się, że nadejdzie taki dzień, który będę mógł nazwać ostatnim. To, co nas spotkało, sprawiło, że wszyscy poczuliśmy się nieśmiertelni. Chociaż nie raz narzekaliśmy, a zespół wciąż dzieliły mniejsze lub większe sprzeczki, byliśmy szczęśliwi. Dano nam wyjątkowe możliwości i dbano o nas. Żyliśmy inaczej niż wszyscy i nigdy nie mieliśmy okazji zasmakować tego normalnego, szarego życia. Wydaje mi się, że na początku przede wszystkim dobrze się bawiliśmy. I ta wspaniała zabawa trwała aż osiem lat.

    Do czasu ostatniego dnia. Nie byłem na niego przygotowany i kiedy się zakończył, czułem się całkowicie rozbity. Właściwie byłem wrakiem dawnego siebie. Może gdybym wiedział, zniósłbym to lepiej. Ale czy na takie dni można się w ogóle przygotować?

 

    Pamiętam dom i okropne wujostwo, ale na szczęście tylko szczątkowo. Rodzice podrzucili mnie i moją siostrę jakiejś dalszej rodzinie, po czym zniknęli. Ciotka pewnie nie mogła zaprotestować i może dlatego tak bardzo nas nienawidziła. Nie miała szczególnych oporów i otwarcie pokazywała nam, że jesteśmy w jej domu niechciani. Przechowanki — tak nas nazywała, bo wciąż liczyła, że uda jej się nas gdzieś oddać. Właściwie brzmi to nawet dość uroczo, ale gdy ciotka mówiła cokolwiek do nas albo o nas, wręcz widziałem jad w kącikach jej ust. I gdy wreszcie nadarzyła się okazja, by pozbyć się przechowanków, zrobiła to bez wahania. Wujek nie miał zbyt wiele do gadania. Właściwie rzadko cokolwiek mówił, był całkowicie zdominowany przez żonę. Na pożegnanie szepnął mi do ucha jedno zdanie: musisz się teraz zaopiekować Susan, dobrze? Miałem jedenaście lat, a poczułem się jak dorosły mężczyzna, który otrzymał poważną misję. Postanowiłem, że moim priorytetem musi być teraz moja młodsza siostrzyczka. Tak postąpiłby twardziel, którym, jak każdy chłopiec, bardzo chciałem być. Była równie przerażona co ja, gdy wsiadaliśmy do czarnego samochodu z przyciemnianymi szybami. Oczywiście jako jej oficjalny opiekun nie mogłem jej tego pokazać, więc trzymałem ją za rękę całą drogę, a gdy patrzyła na mnie szklącymi się oczyma, szeptałem, że wszystko będzie dobrze. Wciąż czuję się dumny, że się wtedy nie rozkleiłem, bo mój spokój dodawał jej odwagi.

   Wspomnienia z kolejnych dni zawsze były zamazane, a próba przypominania sobie czegokolwiek z tamtego okresu kończyła się tylko bólem głowy. Ale wszyscy domyślaliśmy się, że prowadzono na nas eksperymenty. Od tamtego dnia nosiliśmy na nadgarstkach metalowe opaski. Nie były ciężkie ani nie przeszkadzały w normalnym funkcjonowaniu, ale nie dało się ich zdjąć. Czuliśmy, że coś się pod nimi kumuluje i było to bardzo dziwne uczucie. Obiecano nam, że odkryjemy moc, którą powstrzymują, gdy tylko będziemy gotowi. Więc przygotowywaliśmy się.

    Pierwsze treningi fizyczne odbywały się osobno dla dziewcząt i chłopców. Niektóre były czysto siłowe, inne ćwiczyły naszą szybkość czy też zręczność. Wiedzieliśmy, że idzie nam dużo lepiej niż szłoby to normalnym dzieciakom. Błyskawicznie opanowywaliśmy różne sztuki walki, czasem udawało nam się pokonać naszych nauczycieli, a oni tylko początkowo byli tym zaskoczeni. Zresztą dość szybko byli wymieniani na lepszych, silniejszych i bardziej doświadczonych, by mieli, czego nauczać w grupie trzech jedenastolatków, dziesięciolatki i dziewięciolatki. Poza tym odbywało się też mnóstwo zajęć teoretycznych, które mieliśmy rozpisane na kolorowych planach nad biurkami, by zachować pozory normalności. Uczyliśmy się rzeczy fascynujących, ale niektóre przedmioty były dość nudne. Peter jako urodzony dowódca najlepiej czuł się chyba na militarystyce, z kolei w przedmiotach ścisłych królowali Jason i Susan. Moja siostra musiała mieć do tego jakiś naturalny dryg, a Jason był synem znanego naukowca, który oddał go, dla większego dobra. Ja osobiście najlepiej czułem się na zajęciach fizycznych, a Lena początkowo nie za bardzo mogła się odnaleźć we własnych talentach. Uwielbiała samokontrolę, ale wydawało nam się, że są to zajęcia bezużyteczne. Do czasu aż zdjęto nam opaski.

    Stało się to dokładnie po roku, kiedy znaliśmy się już dość dobrze, chociaż wciąż trzymaliśmy się na dystans. Susan starała się być blisko mnie, a ja pamiętałem o poleceniu wujka. Nie czuliśmy się jeszcze jak zgrany zespół. Okazało się, że do samego zdjęcia opasek przez ten rok przygotowywano specjalne pomieszczenia dla każdego z nas. Przypominały duże pudełka bez okien, a na środku stały maszyny, w które mieliśmy włożyć nadgarstki. Gdy zamknięto za nami drzwi, wykonaliśmy polecenie i opaski otworzyły się. Przeszliśmy to inaczej. Peter zatkał uszy rękami i zaczął krzyczeć. Jason wpadł w szał i cała sala wokół niego zaczęła płonąć. Lena wpatrywała się tępo w opaskę, która fruwała leniwie po sali. Susan doświadczyła tylko okropnego bólu głowy. Ja natomiast czułem ogromną energię płynącą wszędzie dookoła mnie i tak bardzo skupiłem się na tym wspaniałym uczuciu, że wszystkie żarówki w pomieszczeniu wybuchły.

    Gdy udało nam się względnie opanować nasze zdolności, zostaliśmy zespołem do wynajęcia. Jeździliśmy na misje, załatwialiśmy rożne sprawy... dla mnie wszystko i tak zmierzało tylko do ostatniego dnia.

 Witam na kolejnym opku w blogosferze! Na początek krótki wstęp z perspektywy jednego z bohaterów, ale narracja prawdopodobnie zmieni się od kolejnego rozdziału. Już niedługo blog będzie wyglądał przyzwoicie. Wiem, że dużo osób wpadło pospamować, a tu nie ma gdzie! Wszystkie zakładki pojawią się już wkrótce, a na razie zachęcam do komentowania rozdziału zerowego. Z pewnością odwdzięczę się, także możecie też powrzucać linki do siebie. Jak ktoś zna jakąś dobrą szabloniarnie, to byłabym wdzięczna za jakieś pomysły. I jeszcze jedna prośba — wszystkie znane mi sposoby robienia akapitów zawiodły, dlatego post jest taki okropny. Jak ktoś się na tym zna, to też zapraszam z propozycjami! Do następnego rozdziału (będzie znacznie dłuższy)!